Dignidade

 

«Importunado un día coa nova de que un petroleiro tivera a ocorrencia de abrirse fronte a Fisterra, o Ministro de Fomento deu a orde de remolcalo mar a fóra: ¡Fóra con el!». Ó ministro non lle importaba varrer o po para debaixo da alfombra, sempre que esa alfombra fose propiedade doutros, ou de ningúen, coma o océano. O malo é que o po é teimudo e adoita desobedecer reaparecendo alí onde lle peta se non hai quen se moleste en recollelo. Así que a inmensidade de po que o Prestige carrexaba nas súas tripas acabou abrollando, para emporcar de noxo e morte a nosa costa”.

(‘Os días que non foron’. Luís Rei Núñez)

 

É a marea máis densa que nos queda daquel pesadelo negro, a marea que ninguén vai poder varrer. Unha marea de dignidade que non entende de sentenzas ou liortas políticas, un orgullo que xurdiu do fondo do mar solidificado por unha casta política afastada da realidade, afastada do seu pobo. Ese pobo segue, días despois de escoitar o petroleado xudicial que once anos despois ¡once anos! nos salpicou esta semana, coa boca aberta ante unha sentenza que, lonxe de facer xustiza, convértese nun agravio para quen fixo do seu traballo o parche vergoñento daqueles que só estaban empeñados en acadar unha solución, ao prezo que fose, aínda baleira de criterio, para acougo das súas decisións, actos ou palabras.

Nun xulgado de Corcubión, con escasos medios para tal labor, embarrancou a Xustiza para amosar que tamén ela está afastada da xente, tan atenta ás leis, esquecéndose de mirar ás persoas. Once anos para sentar no banco dos acusados aos títeres das compañías navieiras e da política, personaxes de terceira fila en todo este enxame de podremia. Eles subiron ao catafalco para levar os paos da sociedade nun balbordo mediático que agora, cando se tira da cadea, non é quen de saír polo sumidoiro porque os peixes gordos seguen a sentirse poderosos e con plena liberdade para ensuciar, para facer o que lles pete ou para rirse de nós. Cómo un xulgado tan pequeno pode afrontar un proceso deste calibre? Cómo non hai maneira de establecer unhas indemnizacións axeitadas para cubrir todo aquel gasto de cartos públicos? Qué pensarán de nós por aí adiante cunha sentenza que libera de culpa a todo o mundo menos ao mar?

Queren facernos pensar que a culpa é do mar, da súa beleza, da súa forza e da súa escuma, pero sobre todo, da súa liberdade para moverse sen dar contas a ninguén, e iso semella que tamén lle provoca noxo a xuíces e políticos: «Hai algo que non podemos dominar!», din; «O mar, o mar!» berra Man de Camelle cun sorriso burlón debuxado no seu rostro dende o alén, ao tempo que pensa: «Servídevos dese mar que poñedes na picota, porque non o podedes sentar ante o xuíz, e así foi como colocástedes ante el a uns monicreques para enganarnos, pero sobre todo, para enganarvos a vós mesmos. Sabede que o respaldo xudicial so servirá para que amosedes a vosa faciana esplendorosa polas televisións, para que pronunciedes fachendosos as vosas declaracións ante os micrófonos, para que vos gabedes dunhas decisións tomadas ao chou, e se queredes, para durmir un pouquiño mellor (se é que podedes) pero para pouco máis. O xuízo do pobo, o xuízo da dignidade, xa o gañamos fai once anos».

A impotencia das horas seguintes á sentenza convértese en recordo eterno para todos aqueles que sementaron as nosas praias coas brancas vestimentas que levarán ata o fin dos seus días pegadas na pel, como nós os levamos a eles pegados na memoria. Esa brancura volveuse a emporcar dende a impunidade dos feitos para ulir de novo o chapapote nas roupas mentres as súas almas abrollan tristura. Almas que un día rebeláronse contra aqueles cos enganaron, mudando a paisaxe negra por unha paisaxe que cambiou o asoballamento silente polas cabezas erguidas e un berro que aínda ruxe: Nunca máis! Aquel desastre foi o final dun tempo e iso non entende de sentenzas ou de papeis firmados, senón de peles de galiña, de nudos na gorxa, de bágoas ás escuras, de puños pechados, de apertas e despedidas, en definitiva, do que é importante na vida dos seres anónimos. Outros nomes xa todos os sabemos, estamos fartos de oílos, de aí que aquí non apareza ningún. So un nome merece ser subliñado en negrita. El seguirá a mirarnos como a uns tolos.

 

Publicado en Diario de Pontevedra 16/11/2013

Fotografía: Gonzalo García